του Γεωργίου Λ. Αστρακά
Η σιδηροδρομική γραμμή Πειραιώς – Λάρισας άρχισε να κατασκευάζεται το 1890. Για την αποπεράτωσή της απαιτήθηκαν πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Ο περισσότερος χρόνος και η μεγαλύτερη δαπάνη απαιτήθηκαν για τα έργα από τη γαλαρία του Μπράλου ως τη γέφυρα του Γοργοποτάμου. Ιδιαίτερα δραχμοβόρα και χρονοβόρα υπήρξε η γέφυρα της Παπαδιάς.
Την εποχή εκείνη για την Ελλάδα ήταν το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο τεχνικό έργο (1). Η αποπεράτωσή της και τα εγκαίνια λειτουργίας έγιναν το 1905. Η αποπεράτωσή της και τα εγκαίνια λειτουργίας έγιναν το 1905, όπως μας είχε διηγηθεί ο μακαρίτης ο Μπαρμπα-Γιώργης ο Κατσίκας, λίγο πριν αποβιώσει. Ο ίδιος τότε ήταν μαθητής του Δημοτικού Σχολείου Μπράλου και είχε παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς τις σχετικές εορταστικές εκδηλώσεις. Σύμφωνα λοιπόν με τον Μπαρμπα-Γιώργη, την ορισθείσα ημερομηνία των εγκαινίων, την οποία δεν θυμόταν ακριβώς, γιατί είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε, συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου από όλα τα χωριά της περιοχής. Είχαν κινητοποιηθεί όλες οι δημόσιες αρχές και υπηρεσίες και μεταξύ των άλλων είχαν φροντίσει να προσέλθουν όλα τα δημόσια σχολεία συντεταγμένα με τη σημαία τους. Κατά τον αφηγητή μας, προσήλθαν τα δημοτικάσχολεία από την Αμφίκλεια, τη Σουβάλα, την Αγόριανη, τη Μαριολάτα, τη Γραβιά, τα Καστέλια, την απάνω και κάτω Κάνιανη, τη Γλούνιστα, το Παλαιοχώρι, το Μπράλο, την Παύλιανη, το Γαρδίκι, το Ελευθεροχώρι, το Δέλφινο, το Κουμαρίτσι και φυσικά και από το Σκαμνό. Πιθαμνώς να είχαν προσέλθει και από τη Λαμία και τα καμποχώρια.
[Η παλιά γέγυρα Παπαδιάς -Αρχείο Γεωργίου Τσίτσα]
Εντύπωση και μάλιστα μεγάλη είχε κάνει στην Μπαρμπα-Γιώργη το πλήθος κόσμου, που είχε συγκεντρωθεί και πέριξ της γέφυρας. Είχε δημιουργήσει το αδιαχώρητο. Έτσι οι τοποθεσίες στο Καλοερικό Αμπέλι, στον Αη-Ταξιάρχη, στα Σωληνάρια, στα Ζαρέϊκα τα χωράφια, στην Αχλάδα, στο Κουτσοδημαίϊκο και στο Εκκλησιαστικό ήταν υπερπλήρεις επισκεπτών, οι οποίοι συνεχώς εζητωκραύγαζαν, διότι επικεφαλής των επισήμων και των μελών της Κυβερνήσεως ήταν ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα Βασιλεύς.
Το θέαμα από κάθε άποψη, όπως μας το περιέγραψε ο αφηγητής μας, ήταν επιβλητικό. Όμως στις καρδιές όλων φώλιαζε ο φόβος και η αγωνία, για το αν θα αντέξει η γέφυρα το βάρος της ατμομηχανής, η οποία να σημειωθεί ήταν αρκετά βαριά. Έτσι, λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα να επιχειρηθεί η διάβαση της γέφυρας με την ατμομηχανή η ανάσα όλου αυτού του παραληρούντος πλήθους σταμάτησε και η αγωνία του κυριολεκτικά έφτασε στο κατακόρυφο. Θα άντεχε; Κι αν, ο μη γένοιτο, κατέρρεε;
Ο Μπαρμπα-Γιώργης θυμόταν, πως ο μηχανοδηγός που είχα αναλάβει το δύσκολο και απρόβλεπτο για τις εξελίξεις του εγχείρημα, έκανε πρώτα το σταυρό του κι’ ύστερα έβαλε μπροστά τη μηχανή για να επιχειρήσει τη διάβαση της γέφυρας. Μονομιάς εκείνο το λεφούσι εσώπασε και νεκρική σιγή βασίλεψε πέρα ως πέρα. Ακουγόταν μόνο ο βόμβος της μηχανής. Οι καρδιές χτυπούσαν δυνατά. Η αγωνία κορυφωνόταν. Το ερώτημα βασανιστικό: Θα άντεχε το γεφύρι ή θα κατάρρεε και θα σκοτωνόταν και ο μηχανοδηγός;
Όταν έφτασε σιγά – σιγά η μηχανή στη μέση της γέφυρας, χωρίς να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα, όλοι άρχισαν να πιστεύουν πως θ’ αντέξει και όλα θα εξελιχθούν κατ’ ευχήν. Πράγματι η γέφυρα άντεξε και μόλις η μηχανή διαπεραιώθηκε στην αντίπερα πλευρά, ο κόσμος ξέσπασε σε ζητωκραυγές. Σείστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη το λαγκάδι της Παπαδιάς. Το τι έγινε και το τι επακολούθησε, δεν περιγράφεται. Χαλασμός Κυρίου. Κάποιοι έκλαιγαν από χαρά, άλλοι φώναζαν και πηδούσαν, μερικοί χόρευαν. Είχαν κυριολεκτικά ξετρελαθεί. Δικαιολογημένα. Ήταν μεγάλο το επίτευγμα και τολμηρό το εγχείρημα του μηχανοδηγού. Κατόπιν και μόλις κόπασε η οχλοβοή, ο Διάδοχος, έχοντας εν τω μεταξύ σιγουρευτεί για την ανθεκτικότητα της γέφυρας, άρχισε ο ίδιος να πηγαίνει πέρα – δώθε τη μηχανή επάνω στη γέφυρα. Κατόπιν εορτής όμως, διότι τα εύγε και το θαυμασμό του πλήθους τον είχε εισπράξει ο τολμηρός και ριψοκίνδυνος μηχανοδηγός.
Ο Μπαρμπα-Γιώργης θυμόταν ακόμα, πως στη συνέχεια διενεργήθηκε έρανος μεταξύ των επισήμων και των παρευρισκομένων για τον μηχανοδηγό. Λέγανε πως μαζέψανε ένα αρκετά σοβαρό ποσό. Του άξιζε. Έπαιξε κορώνα γράμματα τη ζωή του.
Η γέφυρα της Παπαδιάς, ως τώρα, έχει ανατιναχθεί και γκρεμισθεί δύο φορές: Μία από τους Άγγλους κατά την αποχώρησή τους το 1941 και μία από τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα το 1944. Να δώσει ο Θεός να είναι και η τελευταία.
(1) Πρόκειται για την υψηλότερη γέφυρα της χώρας με ύψος 99 μέτρα, ενώ η παρακείμενη σήραγγα από Σκαμνό στον Μπράλο είναι η μεγαλύτερη σε μήκος.
Πηγή:
- Γέφυρα της Παπαδιάς: Ξεκίνημα στα 1890
http://www.skamnosvoice.gr/index.php/svxorio/svhistory/104-chistory9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου