ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ - Διαβάστε το ποίημα συμβασιούχου συναδέλφου από το Μηχανοστάσιο Αγ Ιωάννη (Αθήνα)

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ

Χαράματα σαν ξυπνώ το μεροκάματο να βγάλω
την πύλη του Μ.Α.Ι προσπερνώ, τα παλιά τρένα αντικρίζω
Στέκουν εκείθε έρημα, σιωπηλά, παρατημένα
Κουφάρια μιας άλλης εποχής, γεμάτ’ εικόνες φορτωμένα.

Το σημειωτήριο χαιρετώ, την κάρτα μου χτυπάω
και σαν το υπόστεγο διαβώ σκιές τρένων συναντάω .
Αραγμένα κάθονται, σακατεμένα απ’ το ταξίδι
των μαστόρων την ένοια καρτερούν, να πιάσουν κατσαβίδι.



Ηλεκτρολόγους χρειάζονται, εφαρμοστές και ψυκτικούς
στον τόρνο τα στέλνουν έπειτα, να ελέγξουν τους τροχούς
συγκολλητές και πνευματικό για άλλες βλάβες μεριμνούν
οι ηλεκτρονικοί λύσεις έξυπνες ψάχνουνε να βρουν.


Πάκοι με χαρτιά στα γραφεία περιμένουν
τηλέφωνα χτυπούν, συμβάσεις βγαίνουν.
Τον προϊστάμενο καλούν οδηγίες για να δώσει
παλεύει ολημερίς κι αυτός την κατάσταση να σώσει.


Τούτοι όλοι νοιάζονται τα τρένα να αναστήσουν
αυτοί τους δίνουνε ζωή, πνοή να συνεχίσουν
με χάρη τις ράγες να περνούν κι οι κόρνες να χτυπάνε
και στο κατώφλι των σταθμών το φρένο να πατάνε.

Και όταν γυρίσουν στη φωλιά, αργά, να ξαποστάσουν
Οι σιωπές τους γίνονται φωνές, τον κόσμο παν’ να σπάσουν
Λίγοι ξέρουν μέσα τους τί βάρος κουβαλούνε
Μόνο όσοι από παιδιά για χάρη τους μοχθούνε.



Το αφιερώνω σε όλους τους συναδέλφους μου στο Μηχανοστάσιο Α.Ι.Ρέντη

Μικρούς και μεγάλους

Για την προσπάθεια που κάνουν καθημερινά

Ε.Β