Το ερώτημα που σφυρίζει - Θέλουν οι πολίτες της Πάτρας το Τραίνο στην πόλη τους, Ναι ή όχι;

Όλο και μας πλησιάζει. Η ώρα της καθοριστικής απόφασης στο μεγάλο δίλημμα. Μέχρι σήμερα είχαμε το περιθώριο να παρεμβαίνουμε στους όρους του, έχοντας το χρονικό περιθώριο. Αλλά σύντομα το περιθώριο εκλείπει, και το μεγάλο ερώτημα θα μας στριμώξει. Σε πόση έκταση και πόσο βάθος θα υπάρξει η λεγόμενη βύθιση της σιδηροδρομικής γραμμής στα όρια του ευρύτερου πολεοδομικού συγκροτήματος Πατρών και προαστίων. Μέχρι σήμερα λέμε καθένας μια γνώμη, επιδεικνύουμε μια στάση, αντιτάσσουμε αρνήσεις, διατυπώνουμε αντιπροτάσεις- έχοντας την ικανότητα ή μη- αλλά έρχεται η ώρα όπου το θέμα θα μπει αλλιώς: Αποδεχόμαστε την ελάχιστη δυνατή οχληρή λύση, η οποία θα είναι και κατά το ελάχιστο δυνατό οικονομικά επαχθής για τον κατασκευαστικό φορέα. Το ένα σκέλος θα πρέπει να συναντά το άλλο. Αν δεν το συναντήσεις, το ερώτημα παίρνει άλλη τροπή: Ή το τρένο φτάνει στο νέο λιμάνι ή όχι.


Καθένας στην υπόθεση αυτή υποθέτει ότι μπορεί να πιέσει τους άλλους βασανιστικά. Η ΕΡΓΟΣΕ λέει ότι αν δεν αποδεχθείτε μια ελάχιστη όχληση, θα χάσετε το έργο. Εμείς ξέρουμε ότι αν το έργο χαθεί το κράτος θα πληρώσει έναν αμύθητο λογαριασμό στις Βρυξέλες. Η κυρίως Πάτρα δεν κόπτεται και πολύ για τα συμφέροντα των πολιτών του Καστελόκαμπου και των Μποζαϊτίκων. Αλλά ακόμα και αν δεν τους υποστηρίξει, ικανοποιούμενη στο αντάλλαγμα ότι εξασφαλίζει υπογειοποίηση στην βασική είσοδο της πόλης, στην Κανελλοπούλου, οι πολίτες των προαστείων έχουν μια χαρά δυνατότητα να εμποδίσουν το τρένο και για τους πατρινούς.
Προς το παρόν, έχουμε την άνεση να μην κακοκαρδίζει κανείς κανέναν. Συμπαρατασσόμαστε αλληλέγγυοι, ειλικρινώς ή προσχηματικά, οχυρωνόμαστε πίσω από αξιώσεις αμφίβολης βιωσιμότητας. Αλλά θα έρθει, ίσως και σε λίγες εβοδμάδες, η στιγμή της οριστικής απόφασης, γιατί πρέπει να ξεκινήσει η τεχνική προετοιμασία της επέκτασης. Μελέτες, προϋπολογισμοί, τα γνωστά. Πρέπει επίσης και η ίδια η πόλη να μελετήσει πώς θα ζήσει με ένα μεγάλο έργο να της σκάβει τα εντόσθια για κάτι τέρμινα.
Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί- ούτε από την ΕΡΓΟΣΕ- είναι πόσο μεγάλη είναι εν τέλει η όχληση από μια επίγεια γραμμή και ένα τρένο που θα διέρχεται πάνω της κάποιες φορές την ημέρα. Στην όχληση πρωτεύον είναι το ζήτημα της αποκοπής: Η επίγεια γραμμή είναι μια σταθερή υποδομή, αρκετά μεγάλου εμβαδού. Πώς θα διαμορφωθεί η όψη της περιοχής, που θα τη λουστεί, πώς θα επιδράσει στις λειτουργίες της, στις περιουσίες; Στο πεδίο αυτό δεν έχουμε πάρει καθαρές απαντήσεις. Δαιμονολογία οι μεν, ασάφεια οι δε. Θα μπορούσε να είχε γίνει επίδειξη με τη μέθοδο της προσομοίωσης. Αλλά δεν επιμείναμε σε κάτι τέτοιο.
Επί της ουσίας το ερώτημα αφορά το τίμημα της ανάπτυξης. Σε όλες τις ιστορικές περιόδους, το πλήρωναν κάποιες ομάδες και κοινότητες. Κάποιοι βίαια, κάποιοι πιο φιλικά. Το δύσκολο μέρος της συζήτησης είναι ότι η ανάπτυξη αφορά το ευρύ σύνολο και μπορεί τα ωφέλη της να μη διαχυθούν με μετρήσιμο τρόπο στο θιγόμενο υποσύνολο. Ρεαλιστικά μιλώντας, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν δίνει δεκάρα για νέα τρένα και μελλοντικές προοπτικές. Η επίκληση στον πατριωτισμό είναι καλή ιδέα, θα την έκαναν όμως ισχυρότερη κάποια χειροπιαστά αντισταθμίσματα.
Σε κάθε περίπτωση, χρειάζονται καθαρές κουβέντες. Από την Πολιτεία. Αλλά και από την Αυτοδιοίκηση. Αρκετά ταμπουρωθήκαμε πίσω από "εναλλακτικές" που δεν είναι εφαρμόσιμες. Τώρα πρέπει να δούμε πώς θα γίνει να έρθει το τρένο στην Πάτρα, θίγοντας όσο γίνεται λιγότερους, όσο γίνεται λιγότερο, πληρώνοντας μέσα σε όρια που πραγματικά αντέχονται. Δύσκολο, αλλά στα δύσκολα κρίνονται οι καλοί και οι γενναίοι.

Πηγή:
- Το ερώτημα που σφυρίζει
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=403343