Μεριέ Μανά και Παναγιά κι Αγία μου Βλαχέρνα,

Βλαχέρνα λένε μια Ρωμιά
που βγαίνει το βραδάκι,
με μαύρο κεφαλοδεσμό
και με κρυφό σαράκι.

Και σεργιανάει το Μαρμαρά,
το Πέρα και την Πόλη,
απ’ την κορφή του σαραγιού
για να την βλέπουν όλοι.





Μεριέ Μανά και Παναγιά
κι Αγία μου Βλαχέρνα,
το δάκρυ σου σαν αγιασμό
σ’ εχθρούς και φίλους κέρνα.

Από τον πρώτο τον καιρό
κι αυτό το ξέρουν όλοι,
όσα κλειδιά κι αν άλλαξε,
δικιά σου είναι η πόλη.

Τούρκοι κι αιχμάλωτου Ρωμιοί,
χαμάληδες κι αλάνια,
γύφτισσες του Σουλουκουλέ
πασάδες και τσογλάνια.

Την προσευχή του κάνουνε,
τρέμουνε την οργή σου
τους φουκαράδες ελεούν
για να χαρεί η ψυχή σου.

Μεριέ Μανά και Παναγιά
κι Αγία μου Βλαχέρνα,
το δάκρυ σου σαν αγιασμό
σ’ εχθρούς και φίλους κέρνα.

Από τον πρώτο τον καιρό
κι αυτό το ξέρουν όλοι,
όσα κλειδιά κι αν άλλαξε,
δικιά σου είναι η πόλη.

(Προσευχή 1998, Θωμάς Κοροβίνης)